Dünya'nın ilk tüp bebeği, anne oldu (İngiliz Basını'ndan)

Britain's first test-tube baby on having a baby of her own

Twenty eight years earlier, at Oldham General Hospital, his mother Louise Brown had made history when she became the world's first test-tube baby. Now, by having a child of her own, she is continuing the family line that her parents had been so desperate to establish. But if Cameron's birth at St Michael's Hospital in Bristol was an occasion for celebration, it was also a time of desperate sadness. For the previous day, the family had buried Louise's father, John.

John died from lung cancer just two days short of his 65th birthday. He never got to see his grandchild; he didn't even know what sex the baby was. But now, in an exclusive interview with The Mail on Sunday, Louise explains what Cameron would have meant to him and tells of the happiness a new life has brought to a family that was created in the most extraordinary circumstances.
Speaking from her home in Knowle, on the outskirts of Bristol, where she lives with her husband of two years, Wesley Mullinder, Louise says: "Cameron was due on January 2 but was actually born at 12.23pm on December 20. It meant we were able to keep the news to ourselves for a bit, which was nice. Now I think we're ready to introduce him to everyone.
"He's tiny, just under 6lb, but he's perfect. We were lucky in that Wesley and I were able to conceive naturally. We'd only been trying for about six months so it was obviously much easier for us than for Mum and Dad. I don't know if the fact that they tried so hard to have a baby had any effect on me but I have always wanted children. I worked as a nursery nurse for three years and I always knew that one day I would want to have my own.
"Lots of people have asked me if I had to do anything differently because I was born by IVF, but I didn't. I didn't have to take any extra precautions or have any extra checks. I was meant to have a natural birth but, as Cameron was breached, and they were worried about the amount of fluid in the womb, I had to have a caesarean.
"It's not how I'd wanted to do things but the main thing is that he's safe and healthy. You're allowed only one person into the operating theatre so Wesley waited outside and my mum was with me the whole time.
"They released me on Christmas Day at 3.30pm. We went straight round to my mum's in Whitchurch where my sister Natalie and her two children also live. We always spend Christmas there but this year it was very strange and very sad. Cameron was amazing though. He brought us some much needed cheer."
It's impossible to imagine the range of emotions that Lesley, now 58, must have been going through as she watched her daughter undergo a similar caesarean operation to the one she had all those years ago.
Louise's birth would make headlines around the world but for Lesley and John it was at its heart, a profoundly personal moment: the arrival of the baby they had wanted for so long. This time, however, John, a former British Rail engineer, wasn't there to share in the joy.
Louise says: "All Mum and Dad wanted was a baby and, one day, grandchildren. My sister has two children but it seems so unfair Dad didn't get to see Cameron. He was only two weeks short of meeting him. Because everything happened at once I don't know if it's hit me yet. I think I knew deep down that he was going to die before he saw his grandchild. I said to Mum, "I don't think he's going to make it."
"Dad was diagnosed with asbestosis seven years ago. It was probably from all the time he spent working on the railways inside the tunnels.
"Last August they said it had turned into mesothelioma, a form of lung cancer. I was due to have my 20-week scan. Before I went I said to Dad, "I'll find out what I'm having if you want?" but he said, "Don't worry, I'll still be here to see for myself."
"Dad was fine at the beginning. His breathing was a bit difficult but he could walk about, even though he had to take things pretty slowly. They told us that the mesothelioma was growing quite slowly but that it was also a very aggressive disease.
"He seemed to be plodding along quite nicely and then, on November 29, he had a stroke. It paralysed him down his left side, he couldn't see, couldn't speak, although he did still know who we were. He lasted eight more days and died on December 7.
"He was at the Bristol Royal Infirmary, which is five minutes from St Michael's. I had just been to the hospital for a check-up on Cameron. I didn't know it at the time, but they had phoned Mum to say that Dad was struggling and it might be a good idea to come and see him.
"But none of us made it in time. It was sad but he had suffered so much and when we saw him there he looked so peaceful. He hadn't looked like that for a very long time."
Louise is a down-to-earth girl who is loath to make a fuss, so she downplays the toll her father's illness must have taken. She does, however, admit that the pressures of the past few months might have had an affect on her pregnancy.
She says: "When Cameron was born people asked me if I smoked because he was so small, just 5lb 6oz. I've never smoked in my life. Then they asked if I'd been under a lot of stress as that can affect the weight of the baby, which I suppose I was really. It has been difficult for all of us. I tried to keep calm because I didn't want to upset the baby. Also if I got upset, then I knew Mum would get upset and she already had enough to be dealing with."
Now, however, Cameron is a much-needed source of comfort - a reminder of the father and husband they all loved so much. Louise says: "Cameron's got my Dad's feet, just like I have. They're very broad and have the same arch. And Cam also frowns a lot, like I do and just like Dad did.
"I'm the spitting image of my dad and now I see so much of my dad in Cameron. It has been the most amazing comfort. Dad would have loved him to pieces but in a way, he's still around. It might sound silly but I look at Cam and think half of my dad's in him. It's funny, but even though he's only three weeks old, it feels as though he's been with us forever. We're just really enjoying it and Wesley's really great with him."
In many ways Wesley and Louise are just like any other new parents. Wesley, a nightclub doorman, painted Cameron's nursery and, because he work nights, is able to spend each day with his young son.
Louise, an administrator with a shipping firm, intends to go back to work once Cameron is older. She admits they lead an unremarkable life, yet because of the remarkable nature of her conception Louise will always be a part of the public consciousness. The world has followed her through every milestone of her life, from her first birthday through to her 21st, from her marriage to the birth of her first child.

Haniye de benim namuslu hırsızım?

Rahmetli, “Benim memurum işini bilir” demişti de, yer yerinden oynamıştı, “Memurlar hırsızlığa, rüşvete teşvik ediliyor” diye..

O günleri mumla arar olduk.

Hiç olmazsa o zamanlar sadece memur, bu işlere meyilliymiş demek ki.

Şimdi amiri, müdürü, şefi, şef yardımcısı, müstahdemi, kapıcısı, güvenlikçisi, teknisyeni, bilumum taife yarış içinde…

Tabi, siyasilerin emri altındaki bu camia, bu işlere bu kadar merak salınca da; haliyle politikacılar bunu onur meselesi yaptı. “Yahu, adamı işe yerleştiriyoruz, daha dün baldırı çıplaktı. Bugün servet sahibi oldu yuh olsun bize” deyip, namusu kurtarma peşine düşer oldular.

Haliyle koskoca siyasetçilerin de hırsızlık, rüşvet sektörüne el atığında, bir farkları olmalı. İşi yapınca adam gibi yapmalı.

Sonuçta da, eskiden “bal tutan parmağını yalardı”, siyasetçilerin bu onur meselesi yüzünden, balı kovanıyla götürür oldu.

E herhalde, “cici” bir partinin en üst yöneticisi de, 3-500 Dolara, bir arabaya, bir kooperatif hissesine tamah edecek değil ya… Haklı olarak “Verin 1 milyon Doları, mâlum yerdeki imar planını değiştirelim” diyor.

Tabi işin içinde delikanlılık da var. “Biz öyle gizli kapaklı işi sevmeyiz. Peygamber efendimiz bir Hadis-i Şerif’inde ‘Ey kullarım, yaptığınızı gizlemeyiniz, yaptıklarınızı söylemekten çekinmeyiniz’ buyurdukları için de; getirin kalemi kağıdı, bu rüşveti zapt altına alalım” diyor.

Hakkını vermek lâzım. Hırsızlığın da bir raconu, onuru, namusu var… Yapıyorsan adam gibi yapacaksın, kimseye de eyvallah etmeyeceksin. “Bu parayı aldım” diye, koç gibi de imzanı atacaksın.

Hiç kimse babasının hayrına iş yapmaz. Milyonlarca Dolarlık araziler, birilerinin servetine servet katacak; koskoca siyasetçi de, bu hizmetinden dolayı, hayır duası alacak veya gümrük memuru gibi 100-200 Dolara rıza gösterecek, olacak iş mi?

İşte bütün mesele bu. Türkiye yıllardır ne çektiyse, ahlaksız, yalancı, iki yüzlü hırsızlardan çekti. Allah yüzümüze baktı da, çok şükür namuslu hırsızlar da yetişmeye başladı… Bu işte dürüst olacaksın, namuslu olacaksın, gözü kara olacaksın, Dişli olacaksın ki meydan çapulcu hırsızlara, rüşvetçilere kalmasın.

Yıllardır hırsızlarımız başımızı öne eğerdi. Karakolda doğru söyler, mahkemede şaşardı.

Şimdi 40 yılda bir namuslu hırsıza rastlamışız. Hâlâ bulup da bulananlar var.
Yok istifa etsinmiş.

Yok Japon politikacıları örnek alsınmış…

Bırakın bu boş şeyleri.

Yakalanmış hırsızın davası olmaz…

Kıymetini bilin, gelecek nesil hırsızlarına örnek olsun.

Başkasını bilmem. Ben şahsen hırsızı büyük götürenini, aynı zamanda namuslusunu severim.

Kimin malını kime dağıtıyor bu AKP?

“El kesesinden ağalık yapmak” diye bir deyimimiz var.
Bir de “Herkes sakız çiğner de, çingen kızı tadını çıkarır” diye laf var.
Bu iki deyimi birleştirip, sonuna “eşittir”, yani “=” işaretini koyarsanız, hiç tereddütsüz AKP hükümeti çıkar. Bu sonucu bulmak için matematik bilmeye, formül öğrenmeye, hesap-kitap yapmaya hiiiç gerek yok.
Bundan önce de “el kesesinden ağalık yapan” hükümetler oldu elbet. Ama hiç birisi AKP kadar tadını çıkartamadı.
Sosyal devlet, halkını gözetmeli, ihtiyaç sahiplerine iş, aş temin etmeli. Sağlık, gıda, yakacak, giyecek, ulaşım yardımı yapmalı elbet.
Ama, iş siyasi rüşvete dönüşünce, ülkenin dengesi bozuluyor, halkın metabolizması alt-üst oluyor… Haksızlık, yolsuzluk, vurgun ayyuka çıkıyor.
AKP hükümeti iktidarda bulunduğu 5.5 yılda tam 6 milyon ton kömür dağıtmış.Üstelik bunun yarısını yerel seçimlerin yapıldığı 2004 ve genel seçimlerin yapıldığı 2007 yılında siyasi rüşvet olarak seçmene vermiş. Bu yardımı alanlar, gerçekten ihtiyaç sahibi mi, oy hedefi mi, o da mâlum…
5.5 yılda dağıtılan 6 milyon ton kömürün devlete maliyeti tam 1 milyar 87 milyon YTL… Eski ifadeyle 1 katrilyon 87 trilyon lira…
Bu kimin parası?
Kıt kanaat geçinen milyonlarca ailenin doğalgazına, telefonuna, elektriğine zam yapacaksın; aldığı nefesten bile vergi alacaksın; topladığın parayı seçmene rüşvet olarak dağıtacaksın!.. Böyle bir haksızlık, böyle bir adaletsizlik, Dünyanın herhangi bir gelişmiş ülkesinde olsa, hükümetler yıkılır, yüce divanlar kurulur, sorumlular ömür billah demir parmaklıklardan çıkıp güneş yüzü göremez.
Bu; işin sosyal düzeni bozan tarafı…
Bir de konunun insani, onursal, kişilik yanı var.
İnsanlar rencide edilerek, konu-komşuya küçük düşürülerek, aleni biçimde aşağılanarak; toplumda bir kişiliksizleştirme süreci gerçekleştiriliyor.
Osmanlı döneminde, toplumsal dayanışmayı, insanları rencide etmeden yardımlaşmayı gösteren çok güzel bir uygulama var… Bu; Anadolu insanının, bir diyet isteyerek (oy veya başka bir çıkar) değil, sadece ve sadece insani amaçlarla yardımlaşma anlayışının ifadesiydi.
Hâli vakti yerinde olanlar, mahallelerindeki bakkala giderler, bakkalın veresiye defterini açtırırmış.. Gücü oranında, ödeyeceği miktardaki bir borçlunun, borcunu ödeyip sildirir gidermiş. Borcu ödeyen varlıklı kişi, kimin borcunu ödediğini bilmediği gibi; borçlunun da kimin kendi borcunu sildirdiğinden haberi olmazmış.
Daha önceki hükümetler tarafından başlatılan “sadaka toplumu” yaratma uygulamasını, doruğa çıkartıp, toplumu hızla kişiliksizleştiren AKP, bu ülkeye ve topluma çok büyük zarar veriyor. 5.5 yılda dağıtılan kömür parasıyla, yani 1 katrilyondan fazla para ile, ilk başlangıçta belki 10-20 bin, daha sonraları 30-40 bin, elde edilecek gelirlerle de bugün belki 50-60 bin kişiye sürekli gelir getirecek iş imkanları yaratılırdı. Ama görülüyor ki, sadaka toplumu yaratmak, iş imkanı yaratmaktan daha cazip geliyor AKP’ye…
Ne de olsa, “el kesesinden ağalık” yaparak, seçmeni satın alıp, siyasi rant elde etmek var işin ucunda…
Türkiye’de bu tür anlayışla; insanlar kişiliksizleşmiş, toplumun vicdanı yaralanmış, sosyal denge bozulmuş, haksızlık, adaletsizlik artmış, ekonomi dibe vurmuş, kimin umrunda?

PAPATYASEVENİM

Ben hiç papatya falı bakmadım
Kıyamam ki,
Koparamam ki o hayat dallarını
Her biri ruhumdan, bedenimden bir parça
Papatyasevenim…
Ödüm kopuyor;
Papatyam solacak diye.
Ödümün mü, papatyanın mı ömrü daha uzun?
Bilmiyorum.
En güzel anlarım, onunla.
Yarın ne kadar uzak,
Hayat bugün…
Beynimde papatya coşkusu, tomar tomar;
Sevincim, sivil sevdam.
Avcumda bir kırlangıç türküsü
Bir altından uçarım hayatın, bir üstünden…
Umutlarım zeytuni; hayallerim ıslak
Tıpkı gözbebeğimin sağanağı gibi;
Damlar papatya üzerine sellerce..
Düğümlenir umutlar, hayaller arasında papatya
Kördüğüm olur;
Dünyam gibi…
Çeker alırım cımbızla o karmaşa içinden
Titrerim üzerine.
Papatyasevenim…

MEHMET ATILGAN

"Otomatik zam" kazığı!

Türkiye’de milli gelirin yüzde 85’ini, nüfusun yüzde 15’i alıyor.
Geri kalan yüzde 15 geliri ise, nüfusun yüzde 85’i paylaşıyor.
Bu denli gelir dağılımı adaletsizliği, ancak diktatörlükle yönetilen ülkelerde var. Hiçbir çağdaş ülkede böylesi bir uçuruma rastlanmaz.
Bundan 40 yıl önce Türkiye’de nüfusun yüzde 70’i, gelirin yüzde 30’unu; nüfusun yüzde 30’u da gelirin yüzde 70’ini aldığı için, 68 hareketi başlamış, gelir dağılımı adaleti için büyük kıpırdanmalar olmuştu. Şimdi bu rakam 70’lerden 85’lere yükseldi. Yani 40 yılda gelir dağılımı adaletsizliği yüzde 20 daha kötüye gitti.
Yaşadığımız çağda, eğer kötü gelir grubuna dahilseniz, bırakın her türlü lüks harcamayı; önce ölmeyecek kadar, sonra sürünmeyecek kadar; en iyisi de “kıt-kanaat” yaşama hesapları yaparsınız.
Bunun da olmazsa olmaz koşulları var.
Kendinize yakışan, özendiğiniz markalı bir giyecek değil de, örtünecek bir giysiyle yetinebilirsiniz.
Reçel, bal, sucuk, pastırma, peynir yemek, zaten hayalinizden öteye geçmeyebilir.
3-4 odalı, güneye bakan, cadde üstü, balkonlu evde değil de; duvarı, çatısı, kapısı olan herhangi bir “ev”de barınmakla yetinirsiniz.
Ama asla ve asla, bu çağda elektrik, su, ısınma yakıtı kullanmadan; ekmek, çay, şeker, yağ gibi en temel gıda maddeleri olmadan yaşayamazsınız.
Diğerleri şöyle dursun da; “otomotik zam”ma bağlanan elektrik ve doğalgaz; bu hükümetin bu halka yaptığı en büyük zulüm…
Ne demek “otomatik zam”?
Hükümet yetkililerin ve onların görevlendirdiği uygulayıcıların deyimiyle “otomatik zam”, “Maliyet Bazlı Fiyatlandırma Mekanizması” demek…
Yani, hükümet diyor ki, “ben ithal ettiğim ve ürettiğim elektriğin veya doğal gazın toplam maliyetini hesaplarım. Satıp, tahsil ettiğim toplam miktara de bakarım. Birbirini karşılamıyorsa, zarar ettiysem, ya da kâr edemediysem, bir sonraki ay o oranda zam yaparım”…
Yok ya???
Sen kurumunu kötü yöneteceksin, yöneticilerine bilmem ne kadar maaşlar, ikramiyeler dağıtacaksın, kurum olanaklarını, misafirhânelerini, araçlarını yandaşlarına peşkeş çekeceksin; daha önemlisi de on binlerce konutun, işyerinin kaçak elektrik, kaçak doğal gaz kullanmasını engellemeyeceksin; sonra da tüm bu hovardalıkların hesabını bana çıkartıp, “otomatik zam”la, her ay benden haraç alacaksın…
Böyle bir mantıkla, kışın en soğuk ayazında bile doğalgazını kısan; fatura yükselmesin diye televizyon izlemekten imtina gösteren; sırf yaşamış olmak için her türlü insani olanaklardan yoksun kalmayı kabullenen insanlara zulüm değil de nedir?
Güya enflasyon yıllık yüzde 8-9’muş… Hımmm.
Sadece doğal gazda bu yılın ilk 7 aynıda yüzde 29.3 zam yapıldı. Son 4 yılda ise yüzde 123.5… Kış gelmeden, muhtemelen ekim ayında bir zam daha var. Uzmanlara göre geçen yıl aylık 200 YTL doğal gaz faturası ödeyen bir aile, önümüzdeki sezon en az 420-430 YTL ödeyecek.
“4 yıl elektriğe hiç zam yapmadık” sloganıyla geçen yıl seçime girip halkın yüzde 47 oyunu alan AKP iktidarı; seçimden bu yana elektriğe yüzde 45.44 zam yaptı. Önümüzdeki aylarda da bu artış sürece ve geçen yıl ekim-kasım ayında ortalama 60 YTL elektrik faturası ödeyen bir abone, bu yıl ekim ayından itibaren en az 100 YTL ödeyecek.
İnsaf…
Biraz vicdan.
Haydi her şeyi bir yana bıraktık. İnsanların nefes almayı, yaşamak saydığı bir mütevazılığa bari saygılı olun biraz.
Bu insanları patlama noktasına getirmek için, kendinizi daha fazla zorlamayın.
Altında kalırsınız o enkazın.

Herkesin gözü önündeki yurt, nasıl "kaçak" oluyor?

Güngören’de trafiğe kapalı bir yolda, insanların en kalabalık bir saatte konulan bomba 18 can aldı; kadın, yaşlı, çocuk, doğmamış bebek…

Faili kim?

Şu örgütten, bu örgütten… Kısaca teröristler.

Konya’da da bir patlama oldu. Bu patlayan bomba değil, gazdı.

Burada da 18 kişi can verdi. Hepsi çocuk, hepsi 8-16 yaşlarında kız çocuğu.

Faili kim?

Bilen yok.

Yurdun banyolarına sıcak su sağlayan mutfaktaki ısıtıcı binanın dışında bulunan LPG ile çalışıyordu. Ancak bu ısıtıcıya gaz akışı sağlayan LPG borusu belirlenemeyen bir nedenle yerinden çıktı. Öğrencilerle birlikte sabah namazı için uyanan ve gaz sızıntısının farkına varan bir yurt görevlisinin elektrik düğmesine basmasıyla birlikte yurtta büyük bir patlama meydana geliyor, bina çöküyor ve 18 ana kuzusu enkaz altında can veriyor.

Müftü, kız yurduna “kaçak” diyor.

Milli Eğitim Müdürü “İzin alınmadan faaliyet gösteriyormuş” diyor.

Devlet Bakanı Sait Yazıcıoğlu, “Kaçak Kuran kursunun bizimle ilgisi yok” diyor.

İçişleri Bakanı Beşir Atalay “Cenaze için gerekli ceset torbaları, cenaze araçları, tabutlar olay yerine gönderildi. Devlet her türlü tedbiri aldı” diyor.

Sağlık Bakanı Recep Akdağ, Devlet Bakanı Nimet Çubukçu, “incelemelerde bulunmak üzere” Konya’nın Taşkent ilçesi Balcılar beldesine gidiyor.

18 kız çocuğu melek olup uçtuktan sonra, devlet her türlü tedbiri alsa ne olur, almasa ne olur? Sağlık Bakanı Devlet Bakanı olay yerinde “incelemelerde bulunsa” ne olur, bulunmasa ne olur?

Olaydan sonra bir Konyalı, tv ekranlarında şöyle diyor: “Süleymancılar’ın Konya’da 90 tane kaçak Kuran kursunun olduğunu bilmeyen yok… Bugüne kadar hiçbir kurum, hiçbir yetkili bu konuda hiçbir çaba göstermedi. Yine Konya’da devletin 330, cemaatlerin 400 Kuran kursunun olmasının da nasıl bir anlayışla karşı karşıya olduğumuzun göstergesi.”

Ülkede bunun gibi kaç tane kaçak cemaat kursu var, yurdu var, sayısını bilen yok.
18 yavrucak, melek olup uçtuktan sora “Devlet her türlü tedbiri aldı” diyeceğinize, bu kaçak kursları tespit edip kapatmak devletin görevi değil mi? Siz yapmayacaksınız bu denetimi de, kim yapacak?

Daha yaşları 8, 9, 12,16…

Kim topluyor bu küçücük çocukları bir yurda, niye topluyor? Daha onlar kendi iradeleriyle karar verecek, yaşam biçimi seçecek durumda değiller ki… Onlar saf, temiz, umutları, hayalleri, gelecekleri olan yavrular.

Amaç ne olursa olsun; küçücük de olsa vicdan sahibi olan hiçbir insan böyle bir katliama, böyle bir anlayışa seyirci kalmamalı.