GÜN, BÜYÜTÜR ACILARI

Yüreksel –ı-sı(ğı)nmanın donuk zirvesinde teslimiz
Duyguları gemleyen onurumuza;
Özgürlüğe kucak açan anların her keresinde biz
Köle zincirlerini astık boynumuza.
Yalnızlığı sardık koynumuza…

Yılgın değildi göz bebeklerimiz
Kör inat süvarisine teslim olan dillerimiz
Yürekteki dil -k-irini süpürsün artık ellerimiz.
Hâlâ aynı sancıyla kanayan
Özlemlerimiz yarıştı an be an
Vuslata izin vermedi hain zaman

Kaç (z)aman geçti bilinmez ki
Bitmeyen arzuların dingisi mahşere belki
Çığlıktır bu mahzun serçenin sessizliğindeki…
Mavilere boğulduk, gurur selinde
Lav yüklü anlamsız inat; ahirinde, ezelinde

Zaman her şeyin ilacı derler
Dinler mi hiç alamaç yürekler
Ten çatlar, çare-siz- nehirler
Gün, büyütür acıları
Volkan olur yürek sızıları.

MEHMET ATILGAN